Beagle
Beagle to bardzo stara angielska rasa, znana już w
średniowieczu.
Pierwsze wzmianki o nich można odnaleźć w
pieśniach szkockiego barda Ossiana żyjącego w III wieku n.e. Nie wiadomo
kiedy i jak ta rasa powstała. Jedna z teorii mówi, że beagle wywodzą się ze
starożytnej Grecji i stąd razem z Rzymianami trafiły na wyspy
Brytyjskie. Być może są potomkami psów gończych, które w 1066 r.
Normanowie z Wilhelmem Zdobywcą przywieźli do Anglii. Były one dużo
mniejsze od dzisiejszych beagle tak, że można je było wozić w jukach
przytroczonych do końskich siodeł.
Z nich rozwinęła się miniaturowa
odmiana beagle, która dziś już nie istnieje.
Wiadomo tylko, że Królowa Elżbieta była wielbicielką tych psów i trzymała dużą ich
sforę. Była to właśnie owa kieszonkowa odmiana beagle tzw. pocket
beagle lub Elisabeth beagle. Były one tak małe, że z łatwością
mieściło się ich około dziesięciu w jednej sakwie.
Od tamtej pory beagle na dobre zadomowiły się na Wyspach
Brytyjskich. Początkowo ze względu na swoje użytkowe właściwości były
wykorzystywane tyko do polowań i trzymane w licznych sforach i
złajach przez ludzi bardzo bogatych i dobrze urodzonych. Beagle
posiadali oprócz Królowej Elżbiety jej ojciec Henryk VIII, Wilhelm
III oraz Jerzy IV. Z czasem zyskiwały coraz większą popularność, aż
trafiły na salony i na kanapy jako psy do towarzystwa.
Elżbieta I
Równie tajemnicza jak ich pochodzenie jest sama nazwa "beagle". Uważa się, że
pochodzi ona od celtyckiego słowa "beag" czyli mały lub starofrancuskiego
słowa "begle" będącego skrótową formą beguele i oznaczającego
rozwarte gardło. Nie ma w tym żadnej przesady bo rozwarte gardła
licznej sfory beagle potrafią narobić dużo wrzawy i
hałasu. Szczekanie beagle jest bardzo melodyjne i przyjemne dla ucha.
Dźwięki jakie wydaje ze swych gardeł liczna sfora beagle robi
wrażenie chóru, dlatego często nazywa się je "singing" beagles,
czyli psami śpiewającymi.
Psy, które widać na starych obrazach nie przypominają wyglądem
współczesnych beagle. Różne hrabstwa posiadały różne typy tych
psów. Różniły się one wielkością maścią i rodzajem sierści.
Występowały zarówno odmiany gładkowłose jak i szorstkowłose. W 1890
roku powstaje Beagle Club. Aby ujednolicić rasę ustanowiono w 1895
jej wzorzec, który z niewielkimi zmianami obowiązuje do dziś.
Beagle jest najmniejszym ogarem używanym do polowań na drobną
zwierzynę lisy, króliki i zające, a także na dziki
i sarny. Na przykład w Szwecji służy do polowań na łosie. Ma doskonały węch.
Jest szybki, odważny i niezmordowany. Niezastąpiony w gonieniu,
głoszeniu, płoszeniu i pracy na sfarbowanym tropie. W Kanadzie i
USA beagle pracuje jako pies wyszukujący i aportujący zwierzynę.
Beagle ma miłe i łagodne usposobienie. Nie jest konfliktowy. Bardzo
inteligentny. Ma skłonności do samowoli. Wymaga konsekwentnego
postępowania. Nie nadaje się na psa stróżującego.
Nie potrzebuje specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych i prawie nie
choruje. Beagle jest rasą długowieczną i w dobrym zdrowiu dożywa do
15-16 lat.
Obecnie beagle jest bardzo popularny na całym świecie. W 1954 roku był
najpopularniejszą rasą w USA.
Po II wojnie światowej bardzo spadła liczebność beagle w ich
ojczyźnie. Zaczęło się to zmieniać dopiero w latach 50-tych.
W Europie beagle stają się popularne od początku lat 60-tych, kiedy
zaczęto je traktować jak psy do towarzystwa. Wtedy hodowla beagle
skupiła się również na jego urodzie, a nie jak dotychczas na cechach
czysto użytkowych.
W Polsce pierwsze egzemplarze pojawiły się w
latach 70-tych sprowadzone do celów doświadczalnych. Pierwsze
hodowle powstały dopiero na początku lat 90-tych opierając się o
psy sprowadzane z Czech, Danii i Finlandii.
Beagle szybko zdobył sobie popularność w Polsce, co widać po ilości
psów zgłaszanych na wystawy. Niestety nie idzie to w parze z
jakością. Wielu naszym "hodowcom" nie zależy na doskonaleniu ich
urody i charakteru, a tylko na szybkim zarobku, co powoduje,że
naprawdę pięknych beagle na światowym poziomie jest u nas niewiele.
Kilka uwag o rasie psa : Beagle
Pierwsze wzmianki o tej rasie datują się w Anglii od 1066r. Były tam
używane jako psy gończe. Stanowią one pomniejszoną kopię harriera lub
foxhunda. od najdawniejszych lat polowano z nimi w złajach "par
force". Do dziś jest znakomitym psem użytkowym do polowania
pojedynczo, w parach sforach i złajach. Doskonale nadaje się również
jako pies do towarzystwa. Przedstawia sobą bardzo wyrównaną i płodną
rasę. W związku z tym był używany jako pies laboratoryjny w Polsce (
Olsztyn ) i w Czechoslowacji do 1965r czyli do czasu kiedy wyhodowano
do badań specjalna rasę tzw psa Horaka.
Na kontynencie zaczęto hodować beagle w XIX. we Francji, Szwajcarii,
Austrii na Węgrzech i w Czechach. Pojedyncze egzemplarze trafiły
również do Polski. do Czech sprowadził je kniaź Octawian Kinsk, który
hodował je w swoim majątku w Chlumci nad Cidlinou. W 1874r założono
wielka hodowlę w Pardubicach. W XX wieku hodowla rozprzestrzeniła się
na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdzie nie tylko
służy myśliwym ale stał się najulubieńszym psem do towarzystwa. Po II
wojnie światowej na terenie Europy powstały liczne kluby tej rasy w
poszczególnych krajach. W Anglii istniały od bardzo dawna. W USA Klub
beagle działa od 1884 roku a w Czechach od 1986 roku.
Beagle jest żywym, sympatycznym, wesołym i pracowitym psem. Zakup
szczeniaka należy jednak dobrze rozważyć. Potrzebuje on poświęcenia mu
dużo czasu przez opiekuna. Zarówno hodowany w domu jak i w kojcu
wymaga codziennych spacerów co najmniej w granicach jednej godziny
dziennie. Mimo, że jest bardzo pojętny w przyswajaniu sobie różnych
zachowań to jednak złe przyswaja znacznie szybciej i znacznie trudniej
go od nich odzwyczaić. Oczywiście najłatwiej uczy się szczeniaka ale
w literaturze podają, że szkolono nawet trzy i czteroletnie osobniki.
Autor obserwował u jednego z kolegów sześcioletnią sukę "kanapowca"
którą myśliwy otrzymał w prezencie i nauczył pracy na ciepłym i
sfarbowanym tropie. Zaczęła ona również pięknie "grać".
Trzymane w domu osobniki długo uczą się czystości. Zazwyczaj do
siedmiu miesięcy. Trzeba nauczyć się odgadywać ich zachowanie.
Trzymany w domu pis powinien mieć swoje miejsce do spania tak jak inne
psy. Trzymany na dworze musi mieć odpowiednia budę. Anglicy podają,
że musi ona być z desek. Grubość podłogi z drzewa winna mieć co
najmniej trzy centymetry a odległość od podłoża co najmniej
dziesięć. Buda powinna być dobrze wentylowana. Pomieszczenie do spania
powinno mieć długość i szerokość półtorej długości psa a wysokość
półtorej wysokości w kłębie. Pomieszczeni powinno być łatwe do
czyszczenia i dezynfekcji. Wzdłuż budy właściwej powinien przebiegać
korytarz do wejścia chroniący przed wpływami atmosferycznymi.
Należy również przykładać wielka wagę do szczepień i systematycznej
opieki weterynaryjnej oraz rad doświadczonego hodowcy. W USA kluby
posiadają własnych weterynarzy.
Wzorzec beagle jest wszędzie dostępny ale warto nadmienić, że w
Stanach Zjednoczonych dzielą beagle na typy wielkości i wagi.
Pierwszy do wysokości 13 cali i wagi 20 funtów a drugi powyżej 13 cali
i 20 funtów.
Kilka słów o układaniu beagle do polowań.Jako pies myśliwski może pracować jako:
1. gończy w parze, sforze lub złaji, często tak jak ogary dobierany
odpowiednimi glosami
2. dzikarz w parze , sforze lub złaji
3. płochacz - aporter
Szkolenie myśliwskie należy rozpocząć jak tylko opanuje rozkazy ; do
nogi . na miejsce, stój, i waruj. Oczywiście ideałem jest aby te
polecenia wykonywał na słowa, gesty i gwizdek. W przypadku pracy jako
gończy lub dzikarz również na dźwięk rogu. W zasadzie można szkolić
psy już od czterech miesięcy przeplatając ćwiczenia zabawą. Nie można
skończyć ćwiczenia nie wykonaniem polecenia. Lepiej jest jednak
przerwać ćwiczenie jeżeli pies będzie wykazywać nadmierne podniecenie.
Młody osobnik układa się znacznie lepiej w towarzystwie dorosłego
doświadczonego psa. Autor obserwował wspomniana już sukę, która w
towarzystwie foksterierów krótkowłosych pędziła dziki i goniła za
lisami. Pierwsze szkolenia na tropie najwygodniej jest rozpocząć tam
gdzie jest dużo dzikich królików. W trakcie szkolenia pies musi
kojarzyć odwiatr z obiektem. Jeżeli natomiast psy maja być dzikarzami
nie powinno się ich "bałamucić" inną zwierzyną.
Duże usługi w trakcie układania psa oddaje dobry pomocnik. Według
założeń angielskich nawet w czasie szkolenia właściciel i pomocnik
powinni być ubrani w strój myśliwski. Pomocnik musi się jednak
widocznie różnić od przewodnika, najlepiej wypukłościami noszonymi na
ramionach (np. wysokie wypukłe pagony).
Dobrze ułożony beagle może być świetnym płochaczem i psem aportującym.
Aportuje dobrze nawet z wody, w której chętnie pływa. Reasumując, rasa
ta zasługuje na rozpowszechnienie, jako świetny wielostronny pies
myśliwski oraz towarzysz. Nie bez znaczenia jest również jego
niewielki wzrost.
Przykłady pięknych beagle
Dziadek
CH. Sweet Connection´s Bar Espresso
Internationaler-, Deutscher-, VDH-, Dänischer-, Niederländischer-,
Luxemburg-Champion, Deutscher Jugendchampion, Europasieger, Bundesjugendsieger,
VDH-Europasieger, FCI-Europasieger, Winner Amsterdam, Kopenhagenwinner, Clubsieger,
Ojciec
CH Tameo's Playboy
Dansk Champion, International Champion, Klub Champion, Svensk vinder 2000, Europavinder 1999
Syn
Fortibus X-Uberant
Champion Polski, Młodzieżowy Champion Polski, wielokrotny zwycięzca rasy i grupy VI
Dziękuje za przeczytanie !